April 2015. ‘Hetty, ga je mee? Er staat een ENIG huis te koop. Je MOET het zien!’ Aan de telefoon is vriendin C. Ze belt me vaker met zulke mededelingen. Ze heeft een neus voor leuke huizen. Na de lunch rijden we naar de bewuste plek. Het is ergens in de binnenlanden van Walcheren. Zij kent de weg daar op haar duimpje.
We parkeren bij het perceel. Het is helemaal overwoekerd door braamstruiken. ‘Kom, hier kan je erdoor’. Ze houdt de slingerende braamtakken omhoog. Er staat een piepklein boerenhuisje achter de meters hoge braamstruiken. ‘Vind je het niet een mieters plekje?’, roept ze enthousiast. ‘Je kijkt zo op de duinen van Zoutelande.’ Ze zwaait met haar armen om uit te leggen hoe en wat er aan het huis en de tuin gedaan moet worden om het tot een paleisje om te toveren. Ik weet uit ervaring hoe goed zij dit kan. Ze heeft me immers vaak genoeg gewezen op de pijnpunten in mijn tuin.
Voorzichtig banen we ons een weg naar het vervallen woninkje. Samen gluren we door de kleine ramen. We kijken recht in het verleden van de bewoner.
De indeling van dit kleine huis is nog zoals het vroeger was. Het herinnert me aan ons eigen huis toen we daar voor het eerst gingen kijken. Achter de blauw geschilderde deuren is de bedstede. Aan de muur hangt nog een bakkerskalender van jaren her en er staan foto’s van dierbaren die allang zijn overleden.
Een kachel, een tafel en een stoel. Het lijkt net of de eigenaar even is weggelopen. Het grijpt me aan. Ik kijk naar een leven dat voorbij is.
Zoals ik toen door de ramen van het huisje keek, zo kijk ik nu terug op het leven van vriendin C. Samen met vriendin S trokken we er met regelmaat op uit. Naar rommelmarkten, interieurzaken, tuincentra, tuinbeurzen en kersthuizen. We maakten honderden wandelingen door de bossen en speurden naar hertengeweien of we liepen langs de vloedlijn op zoek naar driftwood. Met z’n drieën hebben we heel veel tuinen bezocht en oneindig veel plezier gemaakt.
Meer dan dertig jaar lang inspireerde je ons met jouw buitengewoon goede smaak. Je hebt ons geleerd dat je van één bloem in een klein vaasje al iets moois kan maken.
Nu laten we je los. Vriendin S en ik blijven achter met de duizenden leuke herinneringen.
Wees dankbaar voor vriendschappen,
Hetty
