Het nieuwe tuinjaar is begonnen. Vaak denk ik dan terug aan een Oostenrijkse skileraar waar ik vroeger les van heb gehad. Ik zie hem boven op de hoge helling staan, klaar voor de afdaling. Hij slaat de twee skistokken achter zijn rug tegen elkaar en roept: ‘Auf geht’s’. Dan zoeft hij de berg af en wij, de leerlingen, er achteraan. Komen we hobbels tegen, ijzige stukken, of snowboarders die net voor ons oversteken? Vallen we op het smalle bospad? We weten het niet. We gaan het zien.
Zo is het eigenlijk ook in de tuin. In januari staan we aan het begin van de afdaling. Wat wordt het voor een jaar? Nat, droog, heet, koud? We gaan het zien. Auf geht’s!
Als ik aan ‘Auf geht’s’ denk, krijg ik enorme zin om in de tuin te beginnen. Zal ik wat snoeien? Mijn innerlijke stem zegt: Het is wel erg vroeg Hetty en er wordt nog vorst voorspeld. Beter kan ik wat onkruid wieden nu de vorst nog niet in de grond zit. Dat mag van mijn innerlijke stem; brandnetel, de gele dovenetel, muur, dat gekke onkruid dat bij elk potje uit het tuincentrum zit, de wilde bosaardbeitjes, en natuurlijk boterbloemen. Maken jullie je ongerust dat er geen onkruid overblijft voor de bijen? Er staat altijd meer dan genoeg om alle insecten tevreden te houden. Ik ben ik slordig genoeg.
Lekker, even met de handen in de aarde. Terwijl ik bezig ben met wieden pak ik mijn snoeischaar. Dat oude blad van Helleborus kan weg. De bloemen zijn al boven de grond. En zie ik verderop al sneeuwklokjes? Wat! Liggen daar nu al slakken op de loer?
De natuur staat -net als ik- in de startblokken. Auf geht’s!
Fijne week
Hetty
Reacties
Een reactie posten