Dorchester, England, half juni. We lopen in ganzenpas de steile helling op. Naast ons een krabbelende beek. Wanneer ik de oprit naar de tuin bereik komt de tuinvrouw net aanlopen. Ze ziet er goed uit in haar koraalroze strokenjurk. In haar hand heeft ze een leuke rieten mand. Ik weet meteen; zij heeft smaak. Dit moet wel een prachtige tuin zijn.
We worden ontvangen bij het prieel. Op tafel staat een boeket om van te watertanden. De tuinvrouw schenkt ons eerst limonade in. In elke beker drijft een blaadje munt. Details, details! Daarna vertelt ze over het ontstaan van de tuin. Aan het eind van haar introductie zegt ze dat ze ook rozen aan bloemisten verkoopt. Mmm, daar moet ik meer van weten.
We dalen af naar de beneden tuin. Overal ruist water. Water… ik denk jaloers aan mijn gortdroge tuin in Nederland. Al dat water stroomt naar grote vijvers. De vijvers zien er natuurlijk uit, maar het is nergens rommelig. Prachtig.
Dan bereiken we de bloembedden waar ze haar rozen van knipt. Ik ben erg nieuwsgierig welke rozen zij voor de verkoop heeft. Mijn ervaring is dat de David Austin rozen soms enorm tegen kunnen vallen op de vaas. Ik maak zoveel mogelijk foto’s van de rozen die zij kweekt en de naamkaartjes.
Wanneer we alles hebben bekeken worden we in de serre/keuken verwacht. Daar staat thee en zelfgemaakte taart voor ons klaar. Taart die -uiteraard- met rozenblaadjes is gedecoreerd. Alles verzorgd en smaakvol. Ik vraag haar hoe ze de rozen behandeld voordat die naar de bloemist gaan.
Ze legt het me uit. ‘De rozen worden geknipt en meteen tot hun nek in koud water gezet. Vervolgens worden de rozen een nacht op een koele plek gezet zodat ze maximaal kunnen hydrateren. De volgende dag gaan ze naar de bloemist’. ‘Hoe lang staan die rozen dan op de vaas’, vraag ik, met in mijn achterhoofd de wetenschap dat mijn rozen na een paar dagen al verwelken. Ze antwoordt: ‘Drie dagen’.
Drie dagen…..ach, dat is lang genoeg voor een exclusief bruidsboeket van David Austin rozen!
Fijne week
Hetty
Reacties
Een reactie posten