De tuinman uit Cinque Terre.

Afgelopen week in het nieuws: “Slippers verboden voor wandelaars in Cinque Terre”. (Italië) Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de wandeltocht die mijn man en ik, een aantal jaren terug, in Cinque Terre maakten. En de bijzondere ontmoeting daar met een tuinman….

Het hek piept als we vroeg in de ochtend het hotel verlaten. Zonder ontbijt, zonder koffie. Wel met stevige wandelschoenen(!) aan onze voeten. De zon is al op en hoewel nog koel, voel je dat het een warme dag gaat worden.

De tocht van Monterossa al Mare naar Vernazza is 3,5 km lang. Overdag is het pad heel druk met dagjesmensen. Maar op dit uur van de dag is het wandelpad uitgestorven. Het pad is smal en slingert zich hoog boven de zee van het ene naar het andere dorp. Het uitzicht is fantastisch. 

Wanneer we in de omgeving van Vernazza komen zie ik, hoog boven het pad, volkstuinen. In een van de tuinen geeft een oude tuinman zijn tomaten water. Ik had graag even in die tuin gekeken. Helaas is er geen pad om naar hem toe te klimmen. En als er een pad was, wat had ik kunnen zeggen? Ik spreek immers maar een paar woorden Italiaans. Gefrustreerd omdat ik niks kan zeggen en hem niet kan bereiken, zwaai ik naar hem. Ik roep een van de weinige woorden die ik ken: ‘Buongiorno!’ 

In het Buongiorno leg ik alles: ‘Wat een heerlijke ochtend- jammer dat ik niet naar de tuin kan komen kijken- groeien de tomaten goed- zijn de aubergines al groot genoeg om te oogsten?’ 

Van bovenaf zwaait hij naar mij en roept breed lachend ‘Buongiorno!’

Verbeeld ik het me of hoor ik in zijn Buongiorno: ‘Wat zijn jullie vroeg op pad- ik had je graag mijn tuin laten zien- de tomaten zijn rijp- en van de aubergines maakt mijn vrouw straks ‘melanzane alla parmigane’.

Deze tuinman. Ik voel me ondanks de afstand en taalbarrière met hem verbonden. Is het omdat wij van planten houden?

Na deze korte "ontmoeting" lopen we verder naar Vernazza. Voor een ontbijt en een espresso. 

In de haven zien we de eerste toeristen met slippers aan van boord stappen.... 

Fijne week.

Hetty

romantische rozentuin

Het is nog vroeg in de ochtend als we vertrekken

In de verte het dorp waar wij verblijven, Monterosso al Mare

Het uitzicht is geweldig mooi

Mooie bloemen. Morning Glory, wel toepasselijk!

Het pad is smal en ongelijk...

....niet geschikt voor slippers.

Vanaf grote hoogte zien we Vernazza liggen. Het is nog stil.

The other day in the news: "flip-flops forbidden for hikers in Cinque Terre". (Italy) My thoughts go back to the hike that my husband and I made a few years ago in Cinque Terre. And the unusual meeting with a gardener ....

The gate squeaks as we leave the hotel early in the morning. Without breakfast, without coffee, but with sturdy walking shoes (!) on our feet. The sun is already up and although it is still cool, you feel that it is going to be a warm day.

The hike from Monterossa al Mare to Vernazza is 3.5 km long. During the day the path will be crowded with people, but early in the morning the path is abandoned. The path is narrow and winds high above the sea from one village to another. The views are spectacular.

As we arrive in the neighbourhood of Vernazza, I see some allotments high above the path. In one of these an old gardener is watering his tomatoes. I would have loved to have a look into his garden. Unfortunately, there is no path to climb up to him. And if there was a path, what could I have said? I only speak a few words Italian. Frustrated because I cannot say anything and cannot reach him, I wave and call one of the few words I do know: "Buongiorno!"

In this Buongiorno I express everything: 'What a wonderful morning - sorry I cannot come up to see the garden - do the tomatoes grow well - are the eggplants big enough to harvest?'

From above he waves at me and smiles broadly, "Buongiorno!"

Am I imagining or do I hear in his Buongiorno: 'you are so right to go hiking early - I would have liked to show you my garden- the tomatoes are ripe- and my wife will make a lovely 'melanzane alla parmigane' from the eggplant.

This gardener. I feel connected to him despite the distance and language barrier. Is it because we both love plants?

After this “meet and greet” we walk to Vernazza. To have breakfast and an espresso. In the port of Vernazza we see the first tourists with flip-flops embarking…