Emoties.

Omdat er in de tuin niet veel te doen is, vertel ik jullie deze week over de tentoonstelling van Jordan Wolfson in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Ik moet het even kwijt, want het bracht mij behoorlijk van mijn stuk….

Als ik de trap van het Stedelijk museum oploop hoor ik een hels kabaal. Nieuwsgierig loop ik de zaal in. Ik zie een grote pop die aan kettingen hangt. De kettingen zitten aan een mechaniek waardoor de pop kan bewegen. Maar de pop wordt steeds door de kettingen omhoog gehesen en daarna met veel geweld op de grond gesmeten. Keer op keer. De kettingen geselen de pop die van hot naar her wordt geslingerd.

Ik kijk er even naar en denk: ”kan iemand niet wat leuks met deze pop gaan doen?” Dan loop ik ervan weg. Ik vind het verschrikkelijk om naar te kijken.

Ik vervolg mijn museumbezoek en kom in de volgende zaal. Er staat een lange witte bank over de volle breedte van de zaal. Daar ga ik op zitten en overpeins waarom de pop zoveel bij mij losmaakt. Waarom zie ik de pop als een mens? Hij is tenslotte gewoon van plastic.

Als ik opkijk zie ik naast de bank een briefje aan de muur. Er staat op geschreven: Vervolg van de tentoonstelling. Wilt u alstublieft hier uw schoenen uitrekken en onder de bank plaatsen?

Besluiteloos neem ik weer plaats op de bank. Ik heb helemaal geen zin om op mijn sokken de volgende zaal te betreden. Ik kijk onder de bank. Er staan geen schoenen onder. Bah,wat voel ik veel conflict in mezelf en ik ben amper 15 minuten binnen!

Dan loop ik terug naar de zaal met de pop. De pop wordt nu door de kettingen in wisselende poses getrokken. De ogen van de pop knipperen en kijken me vragend aan. Ondertussen overdenk ik  mijn schoenen dilemma. Wat een sukkel ben ik dat ik niet naar binnen ga; ik wil wel maar toch doe ik het niet.

Als de pop opnieuw zijn geseling moet ondergaan en de kettingen oorverdovend op hem neervallen loop ik weer weg. Ik kan wel huilen.

Ik neem een besluit. Loop naar de andere zaal, neem plaats op de bank, doe mijn schoenen uit en zet ze onder de bank. Dan open ik de witte deur……

De tentoonstelling is nog tot t/m 23 april 2017 (Stedelijk)

De pop wordt naar beneden gesmeten.

Wat zegt hij: help?

De kettingen trekken bijzondere patronen op de witte vloer.

De volgende zaal, er staan geen schoenen onder de bank.

Het briefje op de muur.

Dan doe ik mijn schoenen uit en ga door de deur.

There is not much going on in the garden these days. So I will tell you about the exhibition of Jordan Wolfson at the Stedelijk Museum in Amsterdam I visited last week. It moved me a lot, so I have to get it off my chest ....

As I arrive at the Stedelijk climbing up the stairs I hear a horrible noise. I walk into the gallery with some anxiety. I see a big doll on chains hanging from a frame. These chains are connected to a mechanism, which can move the doll around. To my astonishment the doll is first lifted up by the chains and then, with a lot of noise, brutally thrown to the ground. Over and over again. The chains lash the doll while it is tossed around.

I wonder, "Can someone please do something nice with this doll?" I find it too horrible to watch and walk away from it.

I continue my visit to the museum and get into the next gallery. A long white bench is placed over the full width of the room. I sit down on the bench and wonder why does this doll touch me so much. Why do I look upon the doll as a human being? After all it is only made of plastic.

Looking up again, on the wall next to the bench I see a notice. It says: “Shoes are not allowed in the next gallery. Please take out your shoes and place them underneath the bench. Thank you for your cooperation.”

I hesitate and return on the bench. I simply do not want to enter the next room on my socks. I look under the bench. No shoes there. Ugh, hardly 15 minutes in the museum and I already feel so much conflict within myself.

I return to the gallery with the doll. The doll is now being drawn in varying poses by the chains. The doll’s eyes blink and look at me quizzically. Meanwhile, I think about my shoe dilemma. What a “bitch” I am, I want to go inside but I do not.

As the doll has to undergo his scourging again and the chains fall on it with a deafening noise, I walk away. I could cry.

I make up my mind. I walk to the other room, sit on the bench, take off my shoes and place them underneath the bench. Next I open the white door ......

The exhibition runs until April 23, 2017 (Stedelijk)