Van mijn nicht Loes, die in Griekenland woont, kreeg ik een paar jaar geleden een olijfboom cadeau. Nu is dat niet iets wat je onder je arm mee het vliegtuig in neemt. Er werd daarom iemand gezocht die met de auto naar Nederland zou rijden. Zo vertrok mijn olijf op de achterbank naar Nederland. Het was midden in een snikhete zomer en de tocht duurde geruime tijd. Bij mijn oudste tante werd de tanende olijfboom afgeleverd. Door haar goede zorgen heeft de boom deze barre tocht overleefd. Ze ging elke dag met de gieter langs en heeft er vast veel mee gesproken. Enkele weken later haalde ik de olijf bij haar op en ging de boom in de auto mee naar Zeeland. 3200 km gereisd, bestemming bereikt!
Na al deze inspanningen en gezien de aard van het geschenk moest ook nog een stuk tuin worden ingeruimd voor dit mediterrane wonder. Ik ben geen type voor een olijf in een pot. Water geven, dat vergeet ik toch op het cruciale moment. In de volle grond was dus de beste optie. Tegen het huis, aan de zuidkant, leek een geschikte plaats. Luw, in de zon en op een verhoogd plantenbed. Dit laatste vanwege de afwatering.
De olijf ging meteen geweldig groeien. Het eerste jaar zaten er zowaar vruchten aan. (Niet te eten overigens)
Die winter was heel mild en de bezoekers van mijn tuin keken jaloers naar mijn boom die zomaar in de volle grond stond, niet afgedekt tegen vorst. “Dat kan alleen in Zeeland”, mompelden ze tegen elkaar.
Het jaar daarop vielen alle blaadjes af. Het had gevroren die winter, maar ik dacht, dat zal zo’n vaart niet lopen. Dus wel. De dorre bevroren takken snoeide ik er in mei af en de boom liep weer mooi uit. De volgende winter vroor het nog harder. Ik had de olijf dit keer in vliesdoek gehuld, maar het mocht niet baten; helemaal kaal. Een bezoeker die olijfbomen kweekte adviseerde mij om de boom te knotten. Als de boom niet meer uitliep kon ik toch altijd bij hem een nieuwe kopen! Maar de olijf bleek een taaie en liep opnieuw uit.
Nu is de olijf weer net zo groot als toen ik hem kreeg, zes jaar geleden. Gelukkig heeft het niet gevroren tot nu toe en ik heb hoop dat dit voorjaar de boom de kans krijgt om wat te gaan groeien.
Zo zie je maar, een Grieks zorgenkind hoeft niet perse een Griekse tragedie te worden!
Naschrift in juni 2012: De olijfboom is bevroren in februari, maar eind juni zag ik rondom de stam weer blaadjes komen. Wordt vervolgd!
Na al deze inspanningen en gezien de aard van het geschenk moest ook nog een stuk tuin worden ingeruimd voor dit mediterrane wonder. Ik ben geen type voor een olijf in een pot. Water geven, dat vergeet ik toch op het cruciale moment. In de volle grond was dus de beste optie. Tegen het huis, aan de zuidkant, leek een geschikte plaats. Luw, in de zon en op een verhoogd plantenbed. Dit laatste vanwege de afwatering.
De olijf ging meteen geweldig groeien. Het eerste jaar zaten er zowaar vruchten aan. (Niet te eten overigens)
Die winter was heel mild en de bezoekers van mijn tuin keken jaloers naar mijn boom die zomaar in de volle grond stond, niet afgedekt tegen vorst. “Dat kan alleen in Zeeland”, mompelden ze tegen elkaar.
Het jaar daarop vielen alle blaadjes af. Het had gevroren die winter, maar ik dacht, dat zal zo’n vaart niet lopen. Dus wel. De dorre bevroren takken snoeide ik er in mei af en de boom liep weer mooi uit. De volgende winter vroor het nog harder. Ik had de olijf dit keer in vliesdoek gehuld, maar het mocht niet baten; helemaal kaal. Een bezoeker die olijfbomen kweekte adviseerde mij om de boom te knotten. Als de boom niet meer uitliep kon ik toch altijd bij hem een nieuwe kopen! Maar de olijf bleek een taaie en liep opnieuw uit.
Nu is de olijf weer net zo groot als toen ik hem kreeg, zes jaar geleden. Gelukkig heeft het niet gevroren tot nu toe en ik heb hoop dat dit voorjaar de boom de kans krijgt om wat te gaan groeien.
Zo zie je maar, een Grieks zorgenkind hoeft niet perse een Griekse tragedie te worden!
Naschrift in juni 2012: De olijfboom is bevroren in februari, maar eind juni zag ik rondom de stam weer blaadjes komen. Wordt vervolgd!
Fijne week
Hetty
 |
| olijfboom januari 2012 |
Reacties
Een reactie posten